Κι έρχονται στιγμές που έτσι ξαφνικά σου δημιουργούν εικόνες.
Αφορμή ένα τραγούδι που το έχεις συνδυάσει με μια εποχή που νόμιζες ότι έχεις ξεχάσεις.
Τι περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό;
Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι έχεις καταχωνιάσει εικόνες – φιγούρες στο τελευταίο ράφι και με ένα τραγούδι να ανεβαίνουν στο πιο ψηλό βάθρο του μυαλού;
Τώρα το μόνο που ελπίζεις είναι να κρατήσουν λίγο.
Κι όσο το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, τόσο εσύ σιγοτραγουδάς εκείνους τους στίχους που σε αναστάτωσαν.
Σχεδόν αυτόματα ταξιδεύεις και βλέπεις το εαυτό σου εκείνη τη νύχτα– παρέα με αυτό το τραγούδι – που βυθιζόσουν σε μια άβυσσο.
Κι όσο έβαζες το τραγούδι στο replay τόσο βυθιζόσουν πιο πολύ.
Όμως μέσα σου ήξερες πως έτσι θα ερχόταν η κάθαρση και η λύτρωση.
Έπρεπε να φτάσεις ως τα έγκατα της καρδιάς.
Επέτρεψες σε κάποιον (γιατί πίστευες πως ήταν ο ένας) να φτάσει τόσο μέσα σου που για να γιατρευτείς έπρεπε να βυθιστείς με σκοπό να φτάσεις στο τελευταίο σημείο που ξεκινά ο χτύπος της καρδιάς.
Κι όταν έφτασες, πήρες μια βαθιά ανάσα που όμοια της δεν είχες πάρει μέχρι τότε και κοιτάζοντας μόνο ψηλά και ποτέ πίσω ξεκίνησες την άνωση.
Ήξερες πως έπρεπε να κάνεις γρήγορα για να μη αφήσει την καρδιά σου για πολύ ανοιχτή.
Κάθε δευτερόλεπτα εκεί μετράει .
Κι όταν έφτασες στην επιφάνεια – αποφάσισες να πάρεις μια 2η μεγάλη ανάσα μεγαλύτερη από την 1η. Τόσο ήταν ο αέρας που χρειαζόσουν για να ζήσεις.
Ύστερα άνοιξες τα μάτια σου και βλέποντας του δείκτες του ρολογιού συνειδητοποιήσες πώς είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά.
Τόσο χρειαζόσουν για να συνεχίσεις.
Το τραγούδι συνεχίζει να παίζει, θαρρείς πως σε περιμένει για να τελειώσει.
Έτσι σιγοτραγουδάς τους τελευταίους στίχους και το ταξίδι αυτό τελειώνει μαζί με το τραγούδι.
Από τότε ξέρεις ότι κάθε φορά που θα ακούς αυτό το τραγούδι θα βυθίζεσαι.
Σκοπός, όμως είναι κάθε ταξίδι να διαρκεί όλο και πιο λίγο..
