Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

Ένα σκοτεινό repeat.

Δε ξέρω αν ισχύει για όλους μα τούτο θέλω να καταθέσω ευθύς αμέσως:
Κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις από "μαύρες" σκέψεις του σκοτεινού εαυτού σου, μάταιος κόπος και αγώνας άνισος.
Πάντα θα καρτερούν εκεί και θα σε περιμένουν.
Έτσι και σήμερα, σα σταγόνα με τη σταγόνα που κυλούν και γεμίζει ένα μυαλό με δαύτες..
Σκέψεις που προσπαθείς να αποφύγεις να αναμετρηθείς.
Πώς να αντιμετωπίσεις το σκοτεινό εαυτό σου, αφού το μόνο που ζητάει είναι να έρθει δίπλα σου.
Αφορμή για τη σημερινή συνάντηση, ένας μοναχικός γυρισμός με το αυτοκίνητο.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνει τα φώτα από μια απόκρημνη στεριά..
Σήμερα επιζητεί τη συντροφιά σου και θα την έχει.
Σα συνωμοσία όλα ευδοκιμούν γι' αυτό, με κύριο στοιχείο εκείνο το τραγούδι που παίζει στο repeat κι είχες ξεχάσει πως το έχεις ακόμα αποθηκεύσει στο αγαπημένο usb για να το ακούς.
Η οδήγηση σου ακατάστατη, σα να χάνεις τον έλεγχο σε όσο προσπαθείς να έχεις.
Πως γίνεται ένα τραγούδι να σου προκαλεί τέτοια αναστάτωση;
Πώς γίνεται οι στίχοι να είναι τα λόγια σου που θες να πεις και η μελωδία η βουβή σιωπή σου;
Έτσι αποφασίζεις πως δεν είναι ώρα να γυρίσεις.
Αλλάζεις πορεία μα όχι κατεύθυνση.
Μια παράκαμψη δε σημαίνει ότι δε θα πας εκεί που θες αλλά ότι θα πας αργότερα.
Το πόσο θα κρατήσει αυτή, εξαρτάται από το πόσες φορές θα επιλέξεις να παίξει αυτό το τραγούδι στο repeat. 
Βλέπεις όλα, στην πραγματικότητα, εξαρτώνται από εσένα.
Σήμερα, έχω επιλέξει τον εαυτό μου: το καλό και το κακό μου.
Κι ξέρεις τι; νιώθω ότι το χρειαζόμουν.
Όλοι το χρειαζόμαστε, μα πόσοι άραγε είμαστε διατεθειμένοι για μια διαταραχή συναισθημάτων;
Είναι το τελευταίο repeat... 
Το ακούω και φεύγεις...
Γυρίζεις στη στεριά σου...
Έτσι πρέπει και έτσι θέλω...
Είσαι εκεί για να σε βρίσκω και δεν είσαι εδώ για να με χάνω.
Τελευταία λόγια και ακολουθούν νότες που εξαφανίζονται χαμηλόφωνα κι εγώ να σε χαιρετάω σιγοτραγουδώντας...