tag:blogger.com,1999:blog-73735202321742112572024-03-13T22:47:32.320-07:00ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣΟι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα blog που θα μας κάνει να σκεφτούμε, να μοιραστούμε ιδέες για το τι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι εύκολες ή δύσκολες? Μπορούν να κρατήσουν για πάντα ή διαρκούν μόνο μια στιγμή και ύστερα ζεις μια ανάμνηση αυτής? Τέτοια είναι τα ερωτήματα που θα προσπαθήσουμε να λύσουμε ή τουλάχιστον να βυθιστούμε σε σκέψεις που μπορεί να μας οδηγήσουν στη λύση αυτών.Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.comBlogger19125tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-37394224163043931062022-08-26T03:19:00.003-07:002022-08-26T03:19:43.102-07:00Ταξίδι με το νου...<p> <span style="font-family: Calibri; font-size: 12.8px;">Κι έρχονται στιγμές που έτσι ξαφνικά σου δημιουργούν εικόνες.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Αφορμή ένα τραγούδι που το έχεις συνδυάσει με μια εποχή που νόμιζες ότι έχεις ξεχάσεις.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Τι περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό;</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι έχεις καταχωνιάσει εικόνες – φιγούρες στο τελευταίο ράφι και με ένα τραγούδι να ανεβαίνουν στο πιο ψηλό βάθρο του μυαλού;</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Τώρα το μόνο που ελπίζεις είναι να κρατήσουν λίγο.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Κι όσο το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, τόσο εσύ σιγοτραγουδάς εκείνους τους στίχους που σε αναστάτωσαν.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Σχεδόν αυτόματα ταξιδεύεις και βλέπεις το εαυτό σου εκείνη τη νύχτα– παρέα με αυτό το τραγούδι – που βυθιζόσουν σε μια άβυσσο.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Κι όσο έβαζες το τραγούδι στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: Calibri;">replay</span><span lang="EN-US" style="font-family: Calibri;"> </span><span style="font-family: Calibri;">τόσο βυθιζόσουν πιο πολύ.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Όμως μέσα σου ήξερες πως έτσι θα ερχόταν η κάθαρση και η λύτρωση.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Έπρεπε να φτάσεις ως τα έγκατα της καρδιάς.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Επέτρεψες σε κάποιον (γιατί πίστευες πως ήταν ο ένας) να φτάσει τόσο μέσα σου που για να γιατρευτείς έπρεπε να βυθιστείς με σκοπό να φτάσεις στο τελευταίο σημείο που ξεκινά ο χτύπος της καρδιάς.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Κι όταν έφτασες, πήρες μια βαθιά ανάσα που όμοια της δεν είχες πάρει μέχρι τότε και κοιτάζοντας μόνο ψηλά και ποτέ πίσω ξεκίνησες την άνωση.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Ήξερες πως έπρεπε να κάνεις γρήγορα για να μη αφήσει την καρδιά σου για πολύ ανοιχτή.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Κάθε δευτερόλεπτα εκεί μετράει .</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Κι όταν έφτασες στην επιφάνεια – αποφάσισες να πάρεις μια 2<sup>η</sup> μεγάλη ανάσα μεγαλύτερη από την 1<sup>η</sup>. Τόσο ήταν ο αέρας που χρειαζόσουν για να ζήσεις.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Ύστερα άνοιξες τα μάτια σου και βλέποντας του δείκτες του ρολογιού συνειδητοποιήσες πώς είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Τόσο χρειαζόσουν για να συνεχίσεις.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Το τραγούδι συνεχίζει να παίζει, θαρρείς πως σε περιμένει για να τελειώσει.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Έτσι σιγοτραγουδάς τους τελευταίους στίχους και το ταξίδι αυτό τελειώνει μαζί με το τραγούδι.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Από τότε ξέρεις ότι κάθε φορά που θα ακούς αυτό το τραγούδι θα βυθίζεσαι.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><span style="font-family: Calibri;">Σκοπός, όμως είναι κάθε ταξίδι να διαρκεί όλο και πιο λίγο..</span></p>Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-33364360889459540722021-01-03T04:13:00.003-08:002021-01-03T04:18:51.767-08:00ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ... !<p> Κι έρχονται στιγμές που έχεις ξεχάσει ότι τις έχει ζήσει ξανά και θεωρείς πως νιώθεις έτσι για πρώτη φορά. </p><p>Κι προσπαθείς να καταλάβεις πως αισθάνεσαι, Συντροφός σου τα τραγούδια και κάθε στίχος μοιάζει με κουβέντα φίλου. Η διαφορά είναι ότι επιλέγεις τα λόγια που θες να ακούσεις αφού το playlist το αποφασίζεις εσύ κι έτσι δε ψάχνεις αντίλογο μα συφωνία. </p><p>Σήμερα αισθάνεσαι ανήμερα γιορτής χωρίς να ξέρεις τι γιορτάζεις... </p><p>Το τέλος που ισοδυναμεί με μια αρχή ή μια συνέχεια που προσπάθησες πολύ ύστερα από μια άνω τελεία; Αφού και για τα δύο αξίζει να γιορτάζεις. </p><p>Κι σε κάθε κορύφωση τραγουδιού έσυ προσφωνείς: "ΕΡΩΤΑ τι μου έχεις κάνει, έρωτα; Μια στιγμή δεν ησυχάζεις..." Πώς να ησυχάσει αφού εσύ έχεις επιλέξει να είναι οδηγός σου σε όλα. Μα πώς να ζήσεις αλλιώς; Χωρίς έρωτα; Μια ζωή flat; Δε σου ταιριάζει και δε τη θες.</p><p>Εσύ θες δυνατές - έντονες στιγμές όπου πηγή τους είναι ο έρωτας και αφορμή αποιαδήποτε παράτολμη και φευγαλέα σκέψη. Αυτό είναι το καύσιμο σου για να κινηθείς στη γη. Τη σκέψη όσο την επεξεργάζεσαι την αποδυναμώνεις και στο τέλος τη διεκπεραιώνεις.</p><p>Σήμερα γιορτάζεις που τοποθέτησες ΞΑΝΑ παρακίνηση σε οποιαδήποτε ενέργεια σου τον έρωτα. Χωρίς τον έρωτα η ζωή είναι λαβύριθνος και οι μέρες κύκλοι επαναλαμβονόμενοι γύρω από το ίδιο κέντρο. Με τον έρωτα η ζωή αλλάζει σχήμα και επίκεντρο. Η ανομοιομορφία του σου δίνει εφαλτήριο να ζεις την κάθε μέρα ξεχωριστά αφού είναι μοναδική και ποτέ επαναλαμβονόμενη.</p><p>Για όλα αυτά αξίζει να γιορτάζεις σήμερα ανήμερα του έρωτα...</p><p>Κι μη ξεχνάς πως η γιορτή αυτή πρέπει να διαρκεί 365 μέρες χρόνο...</p><p><br /></p>Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-10527577062150301282018-03-14T12:26:00.002-07:002018-03-14T12:31:44.861-07:00Ένα σκοτεινό repeat. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δε ξέρω αν ισχύει για όλους μα τούτο θέλω να καταθέσω ευθύς αμέσως:<br />
<div>
Κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις από "μαύρες" σκέψεις του σκοτεινού εαυτού σου, μάταιος κόπος και αγώνας άνισος.</div>
<div>
Πάντα θα καρτερούν εκεί και θα σε περιμένουν.</div>
<div>
Έτσι και σήμερα, σα σταγόνα με τη σταγόνα που κυλούν και γεμίζει ένα μυαλό με δαύτες..</div>
<div>
Σκέψεις που προσπαθείς να αποφύγεις να αναμετρηθείς.</div>
<div>
Πώς να αντιμετωπίσεις το σκοτεινό εαυτό σου, αφού το μόνο που ζητάει είναι να έρθει δίπλα σου.</div>
<div>
Αφορμή για τη σημερινή συνάντηση, ένας μοναχικός γυρισμός με το αυτοκίνητο.</div>
<div>
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνει τα φώτα από μια απόκρημνη στεριά..</div>
<div>
Σήμερα επιζητεί τη συντροφιά σου και θα την έχει.</div>
<div>
Σα συνωμοσία όλα ευδοκιμούν γι' αυτό, με κύριο στοιχείο εκείνο το τραγούδι που παίζει στο repeat κι είχες ξεχάσει πως το έχεις ακόμα αποθηκεύσει στο αγαπημένο usb για να το ακούς.</div>
<div>
Η οδήγηση σου ακατάστατη, σα να χάνεις τον έλεγχο σε όσο προσπαθείς να έχεις.</div>
<div>
Πως γίνεται ένα τραγούδι να σου προκαλεί τέτοια αναστάτωση;</div>
<div>
Πώς γίνεται οι στίχοι να είναι τα λόγια σου που θες να πεις και η μελωδία η βουβή σιωπή σου;</div>
<div>
Έτσι αποφασίζεις πως δεν είναι ώρα να γυρίσεις.</div>
<div>
Αλλάζεις πορεία μα όχι κατεύθυνση.</div>
<div>
Μια παράκαμψη δε σημαίνει ότι δε θα πας εκεί που θες αλλά ότι θα πας αργότερα.</div>
<div>
Το πόσο θα κρατήσει αυτή, εξαρτάται από το πόσες φορές θα επιλέξεις να παίξει αυτό το τραγούδι στο repeat. </div>
<div>
Βλέπεις όλα, στην πραγματικότητα, εξαρτώνται από εσένα.</div>
<div>
Σήμερα, έχω επιλέξει τον εαυτό μου: το καλό και το κακό μου.</div>
<div>
Κι ξέρεις τι; νιώθω ότι το χρειαζόμουν.</div>
<div>
Όλοι το χρειαζόμαστε, μα πόσοι άραγε είμαστε διατεθειμένοι για μια διαταραχή συναισθημάτων;</div>
<div>
Είναι το τελευταίο repeat... </div>
<div>
Το ακούω και φεύγεις...</div>
<div>
Γυρίζεις στη στεριά σου...</div>
<div>
Έτσι πρέπει και έτσι θέλω...</div>
<div>
Είσαι εκεί για να σε βρίσκω και δεν είσαι εδώ για να με χάνω.</div>
<div>
Τελευταία λόγια και ακολουθούν νότες που εξαφανίζονται χαμηλόφωνα κι εγώ να σε χαιρετάω σιγοτραγουδώντας...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-33952103001972491692017-08-22T12:03:00.001-07:002017-08-22T12:04:00.437-07:00Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια... <br />
Από την αρχή ενός ταξιδιού.. της αρχής μιας καινούργιας διαδρομής όπου χαραγμένος είναι ο δρόμος από τις απάτητες μα γεμάτες με προσμονή επιθυμίες μας για ένα αύριο όπου δε θα είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια του σήμερα.<br />
Ένα σήμερα που με κόπο φτιάξαμε. <br />
Ένα σήμερα που δεν είναι τέλειο. <br />
Μα ξέρεις κάτι; Εμένα μου αρέσει με τις ατέλειες του. Γιατί αυτές τις ατέλειες ερωτεύτηκα και αγάπησα. <br />
Κάθε μέρα και πιο πολύ.<br />
Μένω εδώ για το σήμερα.<br />
Την κάθε στιγμή που αποτελεί κάθε εκατοστό αυτού του δρόμου. <br />
Μα δε σου κρύβω πως, που και που τρομάζω και κουλουριάζω σα φοβισμένο μικρό παιδί.<br />
Εκείνες τις φορές που με αφήνεις μόνη. <br />
"Για λίγο" λες.<br />
Να ξερες πόσο φοβάμαι αυτό το "λίγο" σου μη γίνει το "πολύ" μου. <br />
Κι έτσι κουλουριασμένη κοιτώ απέναντι μου το ρολόι που χωρίς δισταγμό μετράει τα λεπτά και τα μετατρέπει σε ώρες.<br />
Κι έτσι μηχανικά αντιγράφω την κίνηση του και μετράω κι εγώ. <br />
Μα όταν έρχεσαι εκείνο συνεχίζει και εγώ σταματώ. Γιατί για μένα όλα σταματούν όταν σε βλέπω και ο χρόνος αποκτά άλλη σημασία. Εκείνης που καταγράφει κάθε στιγμή και στο συνολό τους περιγράφουν σε σελίδες το βίβλιο των αναμνήσεων μας. <br />
Αυτό είναι το σήμερα μας.<br />
Που όπως προείπα το αγαπώ με τις ατέλειες του.<br />
Μα για να γίνει το αύριο όπως το σήμερα ένα θέλω ως δεδομένο. <br />
Εσένα.<br />
Μείνε και υποσχέσου μου πως θα προσπαθήσουμε για αυτό!</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-36504587926458517612017-02-08T15:07:00.001-08:002017-02-08T15:09:36.291-08:00Πάλι απ' την αρχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Κι ήρθε κι απόψε η νύχτα...<br />
Να στοιχειώσει το μυαλό, να παγώσει το χρόνο.<br />
Κι εκείνοι, οι αναθεματισμένοι δείκτες του ρολογιού δε γυρνούν.<br />
Λες κι ο χρόνος έχει συνωμοτεί με την καρδιά να ζω την κάθε στιγμή απ' την αρχή.<br />
Κάθε βράδυ απ' την αρχή...<br />
Κι ξέρεις: σημασία δεν έχει πόσο διαρκεί αυτό το ταξίδι,<br />
αλλά πόσο μεγάλη ανάγκη έχω να το ξαναζήσω.<br />
Λες και όλη μέρα περιμένω το βράδυ για μια ακόμη διαδρομή.<br />
Να έρθεις...<br />
Σαν άγνωστος πάλι απ'την αρχή, να φτερουγίσει η καρδιά μου στο πρώτο μας βλέμμα.<br />
Κι το πρώτο μου σκίρτημα και πάλι ν' αρχίσει.<br />
Να ξαναζήσω απ' την αρχή όλα αυτά που με κόπο προσπάθησα να φτιάξω.<br />
ΜΙΑΝ ΑΓΑΠΗ...<br />
Μια ευτυχία μα συνάμα μια ικανοποίηση πως δεν είμαι περαστική από δω.<br />
Ήρθα για να αγαπήσω και να αγαπηθώ.<br />
Κι αν κάποιοι δεν καταλάβουν, δε πειράζει.<br />
Ίσως δεν ξέρουν. Μη τους κρίνεις.<br />
Μα τούτο προσπάθησε:<br />
Κάθε στιγμή να ζεις!<br />
Γιατί ο χρόνος όπως παγώνει, έτσι κυλάει και δε γυρίζει πίσω.<br />
Ότι γράφει δε ξεγράφει.<br />
Κι είναι τόσο ωραίο να μοιράζεσαι γράμματα,<br />
λέξεις που εκφράζουν συναισθήματα.<br />
Αν τούτο καταφέρεις, ευτυχισμένος θα 'σαι.<br />
Γιατί έχεις μια παρακαταθήκη όμορφων στιγμών που με κόπο έφτιαξες...<br />
Κι όταν τα βλέμματα μας συναντιούνται, θα τις ξαναζείς και πάλι απ' την αρχή.<br />
Ανοίγω τα μάτια μου και έχουν περάσει 5 λεπτά μονάχα.<br />
Φαίνεται πως ο χρόνος αποφάσισε να μου δώσει πίστωση για όλα αυτά που θέλω να ζήσω.<br />
Κι είναι τόσα πολλά...<br />
Μονάχα μείνε...<br />
Μείνε να τα ξαναζήσουμε και κάθε βλέμμα και ένα ταξίδι.<br />
Κι πάλι απ' την αρχή..<br />
<div style="text-align: right;">
Στον Τ......</div>
<br />
<br /></div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-73629159393680705942014-05-03T13:12:00.000-07:002014-05-03T13:16:39.734-07:00Προσθέτοντας "ΜΗ" και "ΔΕΝ" (όλα άλλαζουν)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήρθες κι απόψε...<br />
Ακάλεστος επισκέπτης στο μυαλό μου, μένεις εκεί για ώρες, μπερδεύεις παρόν με παρελθόν, κι όσο για το μέλλον, αβέβαιο πλέον.<br />
Σου λέω "ΦΤΑΝΕΙ", μα είσαι ένας εγωιστής, που γέμισε το "πριν" και ήρθε ξανά για να γεμίσει το "τώρα" μου. <br />
Σε λέω "ΦΥΓΕ", μα εσύ το χέρι μου απλώνεις και αποπλανείς τις αισθήσεις κάνοντας το κορμί μου να σου λέει "Έλα".<br />
Σου λέω "ΠΟΝΑΩ", μα το φιλί σου επουλούνει τις πληγές που εσύ ο ίδιος δημιούργησες στο σώμα μου.<br />
Σου λέω "ΣΕ ΜΙΣΩ" μα εσύ διαβάζεις στα χείλη μου "Σε θέλω".<br />
Σου λέω "ΣΕ ΝΙΚΗΣΑ", μα μέσα μου ξέρω πως ήταν απλά μια παρτίδα κι όχι το τελικό αποτέλεσμα.<br />
Σου λέω "ΜΙΛΑ", μα εσύ σωπάς, στα μάτια με κοιτάς δίνοντας μου λέξεις για αποκρυπτογράφηση.<br />
Δε μπορώ άλλο να αντιστέκομαι...<br />
Αφήνομαι για το υπόλοιπο της νύχτας...<br />
Και πριν ξημερώσει προσθέτω σ' όλα ένα "ΜΗ" ή ένα "ΔΕΝ".<br />
<div style="text-align: center;">
<strong><span style="font-family: inherit;"><u>Δε</u> φτάνει, <u>μη</u> φύγεις, <u>δε</u> πονάω πια, </span></strong><br />
<strong><span style="font-family: inherit;"><u>δε</u> σε μισώ άλλο, <u>δε</u> σε νίκησα, <u>μη</u> μιλάς! ΣΩΠΑ!</span></strong></div>
<br />
</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-43833560241190242682014-01-27T10:37:00.002-08:002014-01-27T13:04:45.137-08:00Εδώ ξανά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κι είμαι εδώ ξανά, στα ίδια μέρη, στα ίδια σοκάκια κι ενώ όλα μοιάζουν ίδια, κάτι έχει αλλάξει...<br />
Είμαι εγώ που έχω αλλάξει ... και φταις εσύ γι' αυτό. <br />
Κατάφερες να αλλάξεις τα συναισθήματα μου για σένα. <br />
Ο έρωτας έγινε πόνος, αγανάκτηση, θυμός, απάθεια.<br />
Βρίσκομαι εδώ από επιλογή, πονάω από επιλογή...<br />
Όταν η καρδιά πονάει, δυναμώνει... <br />
Μόνο τότε μπορεί και γιατρεύει τις πληγές της. Μα για να το κάνει πρέπει να φτάσει στο τέλος.<br />
Γι' αυτό είμαι εδώ...<br />
Για να φτάσω στο τέλος και θα με βοηθήσεις εσύ σ' αυτό δίχως να το ξέρεις. Είμαι εδώ για να σε δω από ψηλά και να συνειδητοποιήσω πόσο "μικρός" είσαι. Κι είσαι μικρός γιατί ποτέ σου δε κατάλαβες και δε στο ζητώ ούτε τώρα γιατί ξέρω πως δε μπορείς.<br />
Γενναίοι είναι όσοι μπορούν να νιώθουν και ας πονάνε κι εσύ είσαι ένας δειλός...<br />
Όμως αρκετά, κουράστηκα, έφτασε η ώρα να φύγω...<br />
Δεν κοιτώ πίσω γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει, μόνο συντρίμμια και στάχτη.<br />
Τώρα μόνο μπροστά, στο σήμερα και στο δικό μου αύριο!<br />
<div style="text-align: right;">
<br />
<i>(Εμπνευσμένο από την εμπειρία μιας φίλης μου,<br />κι αφιερωμένο σε εκείνη!)</i></div>
</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-62668619118392627882013-11-23T14:57:00.004-08:002013-11-23T15:05:06.056-08:00Χαράζοντας το μέλλον...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Απόψε βρέχει, και ο ήχος της βροχής είναι τόσο έντονος, ζωντανός που με παρακινεί να βγω και να χορέψω. Αυτό είναι το τραγούδι μου, όπου συνθέτης είναι τ' αστέρια και μαέστρος το φεγγάρι.<br />
Βρέχει, κι οι στάλες ακολουθούν το ρυθμό μου, ένα ρυθμό ακανόνιστο όπως η ζωή μου και ανεξέλεγκτο όπως τα όνειρά μου.<br />
Ο χρόνος κυλάει όπως κυλάει το ρυάκι που σχηματίστηκε σε μια γωνιά του δρόμου. Κι όπως κυλάει παρασέρνει μνήμες, μνήμες μπερδεμένες που τώρα έχουν γίνει ένα. Άθελα μου τις μετρώ μα κάθε φορά προσθέτω επιπλέον μία κι έτσι χάνω το μέτρημα. Ζαλίζομαι, μα μέσα μου κάτι επιμένει να χορεύει και έτσι συνεχίζω. Τα χέρια μου μπλεγμένα σχηματίζουν μια αγκαλιά, μια αγκαλιά που είναι ικανή να με ζεστάνει. Συνεχίζω κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό μου τραγουδώντας το αγαπημένο μου κομμάτι. Σήμερα ο πρωταγωνιστής των σκέψεων μου, είμαι εγώ, μόνο εγώ. Απόψε χαράζω το μέλλον μέσα από τα όνειρα μου, απόψε σχηματίζω κάτι όμορφο.<br />
Κι ο χρόνος κυλάει και εγώ χορεύοντας διασχίζω δρόμους. Αναρωτιέμαι τι κι αν η καρδιά έκανε κάποτε μια λάθος κίνηση, τι κι αν το στόμα είπε κάποιες λάθος φράσεις; Δεν υπάρχει επιστροφή, κανένας δρόμος δεν οδηγεί πίσω.<br />
<div>
Η βροχή σταμάτησε και εγώ μένω ακίνητη, αμετάβλητη στη θέση μου. Αρχίζει να χαράζει... Νιώθω τον ήλιο όλο δικό μου, να με ζεσταίνει με τις ηλιαχτίδες του και με φωτίζει με τη λάμψη του.<br />
<b><i>Αυτή η καινούργια μέρα είναι δική μου. </i></b></div>
<div>
<b><i>Σήμερα δε θα θυμηθώ. </i></b></div>
<div>
<b><i>Σήμερα θα ζήσω!!!</i></b></div>
</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-36559667127404970332013-10-26T13:17:00.001-07:002013-10-26T14:06:45.699-07:00Μια αλλιώτικη καληνύχτα...!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
Σήμερα, είναι από εκείνα τα βράδια που ξαπλώνω για να κοιμηθώ και το κορμί μου κουλουριάζεται, ασυναίσθητα, θέλοντας να δείξει πως περιμένει την αγκαλιά σου. Κοιτάζω το ρολόι και μετρώ τα λεπτά για να αποπλανήσω το μυαλό μου από τη θύμηση σου, μα κάθε χτύπος του και μια στιγμή μας, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη. Καθώς οι στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη, εγώ κουλουριάζομαι όλο και πιο πολύ γιατί πονάω. Αυτό που θέλω, τώρα είναι μια αγκαλιά γι΄αυτό σου δίνω χώρο, μα όσο περνάει ο καιρός μου παίρνεις όλο και περισσότερο. Δε θα σε συγχωρέσω και ξέρεις γιατί; Γιατί, στο 'χα πει. Στο 'χα πει πως στην αγκαλιά σου νιώθω ευάλωτη, αδύναμη να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό. Και τώρα που σε χρειάζομαι, εσύ δεν είσαι εδώ και εγώ ανίκανη να προστατέψω το μυαλό και το σώμα, ψάχνω διέξοδο για να ξεγλιστρήσω από εσένα. Όμως, σε κάθε προσπάθεια σε έχω αντιμέτωπο να μου θυμίζεις το χτες. Θυμάμαι, τα χέρια σου περιτρυγυρισμένα γύρω από τη μέση μου, την ώρα που τα βλέφαρά μου έκλειναν, λέγοντας σου έτσι μια όμορφη καληνύχτα. Θυμάμαι, επίσης, πως τα χέρια σου έμεναν εκεί, αμετάβλητα μέχρι τα χείλη μου να σε φιλήσουν και να σου πουν την πρώτη καλημέρα.</div>
Και κάπου εκεί, χαμένη στις φωτογραφίες του μυαλού, ο ήχος των δεικτών με επαναφέρει για ακόμη μία φορά στην πραγματικότητα. Κοιτάζω το ρολόι και έχουν περάσει μόνο λίγα λεπτά. Κάθε φορά που κάνω αυτό το ταξίδι στο χτες, διαρκεί πιο λίγο. Φαίνεται πως θέλω να ξεχάσω, να μη θυμάμαι. Με άφησες μόνη, αδύναμη, μα θα βρω το κουράγιο να σηκωθώ και να προστατέψω τον εαυτό μου καλύτερα από πριν.<br />
<div>
Είναι πλέον αργά κι εγώ κουρασμένη. Το κορμί μου αρχίζει, ασυναίσθητα όπως στην αρχή, να βρίσκει μία θέση που το προετοιμάζει να δεχτεί την καινούργια μέρα.<br />
Προς το παρόν, όμως, θέλω απλά να κοιμηθώ. Καληνύχτα...!</div>
</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-38045176534715248572013-09-06T15:44:00.002-07:002013-09-07T01:21:09.104-07:00Μείνε το βράδυ και φεύγεις τη μέρα...!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μείνε, αν μπορείς μείνε..<br />
Μείνε, τουλάχιστον μέσα στα όνειρα μου για να αποκοιμηθώ μέχρι το ξημέρωμα.<br />
Μέχρι η ανατολή κι ο ήλιος να διεισδύσουν από τη χαραμάδα ενός παραθύρου και μου αποδείξουν πως όλα είναι μια ψευδαίσθηση...<br />
Μείνε αν μπορείς να μείνεις,<br />
Μείνε τουλάχιστον στη σκέψη μου, στην πρώτη καλημέρα μου.<br />
<br />
Μη φύγεις, αν μπορείς μη φύγεις...<br />
Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους.<br />
Είσαι από αυτούς που προσπαθούν σε δύσκολους καιρούς να αποδείξουν πως υπάρχουν πρίγκιπες.<br />
Μη φύγεις τώρα που μου 'μαθες πως το να είσαι ευάλωτη σε κάποιον μπορεί να είναι ότι πιο όμορφο αφού το κορμί σου πλάθεται με το δικό του.<br />
Μη φύγεις τώρα που μου έδειξες πως να πιάνω τα αστέρια μέσα από το χέρι σου...<br />
<br />
Έλα, αν μπορείς έλα.<br />
Σε χρειάζομαι τώρα και φεύγεις μετά...<br />
Σε χρειάζομαι, τώρα που ο καθρέπτης συνήθισε να αντικατοπτρίζει κάθε φορά που το κοιτώ δύο είδωλα.<br />
Έλα, τώρα που οι παραισθήσεις μου δίνουν λίγο χώρο να ζω τη καθημερινότητα μου.<br />
Πριν χαθώ στο φαύλο κύκλο ενός ονείρου..<br />
<br />
ΜΕΙΝΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ ΤΗ ΜΕΡΑ...!!</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-27363751368635639782013-06-03T07:10:00.002-07:002013-06-03T07:13:21.615-07:00Ο γλυκός μου ξένος άνθρωπος..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κι είναι πάλι εκείνες οι στιγμές που το μυαλό μου θολώνει κι η αλήθεια δίνει τη θέση της στο ψέμα. Σε ένα ψέμα τόσο γλυκό, τόσο όμορφο μα συνάμα επικύνδυνο. Κι είνα επικύνδυνο γιατί αν αφεθώ θα με κυριεύσει... Μα δεν έχω επιλογή... Αφήνομαι σ' αυτό και στην αίσθηση που μου προσφέρει... Και ξαφνικά όλα μοιάζουν όπως πριν. Όλα σε θυμίζουν...<br />
Κι σε θυμίζουν γιατί το έχω επιτρέψει εγώ στον εαυτό μου. Έχω υποτάξει τη λογική να κάνει ένα βήμα πίσω, μα ταυτόχρονα έχω επιτρέψει στο συναίσθημα να κάνει δύο βήματα μπροστά. Κι είναι αυτό που σου δίνει το δικαιώμα να βρίσκεσαι σε εκείνο το σημείο που ύστερα από λίγα λεπτά θα βρίσκομαι κι εγώ. Στο μετρό, στη δουλειά, στο λεοφωρείο... Πάντα είσαι εκεί και με κοιτάς μ' αυτό το υπέροχο βλέμα... Πόσο μου έχει λείψει αυτό το βλέμμα στην καθημερινότητα μου..<br />
Δείχνεις να με περιμένεις, μα όταν φτάνω εσύ έχεις ήδη φύγει. Ένα ατελείωτο κηνυγητό, να τρέχω να φτάσω το άπιαστο, να τρέχω να φτάσω εσένα... Κι σου φωνάζω "Μείνει" μα δε μ' ακούς, κανένας δε μ' ακούει. Φωνάζω πιο δυνατά για να μ'ακούσεις, για να μ'ακούσει όλος ο κόσμος.. "Μείνε, αν μπορείς μείνε!" Σχεδόν σε φτάνω, σχεδόν σ'αγγίζω.. Σχεδόν.. <br />
Απλώνω το χέρι μου και ακουμπώ την πλάτη σου για να γυρίσεις να με δεις.. Μα όταν γυρνάς, μου μοιάζεις ξένος. Θυμίζεις εσύ... Μα δεν είσαι ή τουλάχιστον δεν είσαι το δικό μου ΄"εσύ". Κι σου ζητώ συγνώμη... <br />
Συγνώμη που πίστεψα οτι θα ήσουν ο ίδιος όταν όλα γύρω μου αλλάζουν..</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-38363272243590284492013-04-23T02:33:00.005-07:002013-04-23T02:34:55.262-07:00Η ζωή σου και οι κανόνες της...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: Georgia;">Κάποιοι λένε πως η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες και πως εκείνοι ορίζουν τις γραμμές των ορίων σου. Αν υποθέσουμε πως αυτό ισχύει, πως μπορείς να τους ξέρεις; Μάλλον δε μπορείς ή καλύτερα δε θες. Κι έτσι κρύβεσαι, πίσω από τις εξαιρέσεις, κυνηγημένος από το σήμερα, το χθες και το αύριο. Μα έτσι δε ζεις, μένεις ένας απλός παρατηρητής. Ένας παρατηρητής που συλλέγει στιγμές, στιγμές ξένες που δεν έχουν ουσία.. Κι ύστερα τι; Ύστερα οι στιγμές αυτές γίνονται παραμύθια με πρωταγωνιστή εσένα όπου ονειρεύεσαι μια ζωή άλλη, μια ζωή όπου θα επιλέγεις εσύ τον τρόπο που θα ζεις. Μα αυτό δε το κάνεις ήδη, επιλέγοντας να μην έχεις κανόνες στη ζωή σου; Μπερδεύεσαι στο φαύλο κύκλο που ο ίδιος δημιούργησες. Ποια η πραγματικότητα και ποιο το όνειρο; Κι αν είναι μόνο ένα όνειρο που πρέπει να ξυπνήσεις; Τα όνειρα είναι για να δραπετεύουμε από τη ζωή που φτιάξαμε και για να μας δίνουν χρόνο να σκεφτούμε το ιδεατό. Ενώ η πραγματικότητα είναι για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε και να μας δείχνει το τρόπο να πετύχουμε αυτό το ιδεατό. Ο τέλειος συνδυασμός δίνει και την τέλεια αρμονία, μια αρμονία γεμάτη μουσική και χρώμα. Μια μουσική που σε ωθεί να χορέψεις και ένα χρώμα που ζωγραφίζει έντονα τη μουντή κι ασπρόμαυρη καθημερινότητα. Αν καταφέρεις να χορέψεις μέσα στο ασπρόμαυρο περιβάλλον που σε περιτριγυρίζει, τότε..</span><o:p></o:p></div>
<u1:p></u1:p><em><b><span style="font-family: Georgia;">Θα έχεις συντάξεις τους κανόνες της δικής σου ζωής...!!!</span></b></em><o:p></o:p><br />
<u1:p></u1:p></div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-58804782741332672522013-02-22T04:04:00.000-08:002013-02-22T04:11:10.008-08:00Κι είσαι ακόμα νέος...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Κι έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι...<br />"Μήπως όλα γύρω έχουν σκουριάσει? και μαζί με αυτά κι εγώ?"</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Σε έχουν καταβάλλει όλα. Αντικρύζεις τη μέρα, τη κάθε μέρα με σκοτεινιά, με φόβο. Επειτά περιμένεις την Κυριακή, μα όταν έρθει, περιμένεις τις διακοπές. Κι όταν έρθουν? Τίποτα... Ακόμα περιμένεις κι ελπίζεις... Μα τι νομίζεις? Πως ο κόσμος θα αλλάξει αν δε αλλάξεις εσύ? <br />Μη προσμένεις τις μεγάλες στιγμές, επιδιωξέ τες. </span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><strong><em>Δεύτερη ζωή δεν έχεις. Είναι μόνο μία, κι είναι η δική σου.</em></strong> Μη τη σπαταλάς, ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος.<br /><strong><em>Κι είσαι ακόμα νέος.</em></strong></span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Γέλα δυνατά, πήγαινε με τη ροή, δοκίμασε κάτι νέο. Μη σκέφτεσαι πολύ, εμπιστευσου τα συναισθήματα σου. Τι κι αν κάνεις λάθος? Έχει κάποια σημασία? Θα μάθεις.. γιατί? <br /><strong><em>Είσαι ακομα νέος...</em></strong><br />Ξόδεψε όλα σου τα μετρητά, άδραξε την ευκαιρία που οι άλλοι δε βλέπουν πως υπάρχει, διάβασε σκληρά αυτό που σε ενδιαφέρει. Βρες την ευτυχία και απέρριψε το τίποτα. <br />Μη γελάς με τα όνειρα των άλλων αλλά κάνε κι εσύ μια ευχή στις 09:09 όπως όταν έκανες παιδί...<br /><strong><em>Είσαι ακόμα νέος...</em></strong><br />Πρόκάλεσε τον εαυτό σου να κάνει κάτι που πότε δε φανταζόσουν πως θα μπορούσες. Τράβηξε φωτογραφίες με φίλους και αργότερα μοιράσου μαζί τους αυτές τις αναμνήσεις. Ντύσου και την άλλη στιγμή μείνε γυμνός. Παίξε..<br /><strong><em>Είσαι ακόμα νέος, δεύτερη ζωή δεν έχεις...</em></strong>Μη το ξεχνάς κι άδραξε το χρόνο της ζωής σου...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://1.gvt0.com/vi/juylyq7i_j0/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/juylyq7i_j0&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/juylyq7i_j0&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-72512824997947900102013-01-26T05:07:00.002-08:002013-01-26T05:11:38.237-08:00Οι κύκλοι της ζωής Στη ζωή κάνεις κύκλους και κάθε κύκλος έχει δυο μεγάλες στιγμές, η στιγμή που ξεκινάς να γράφεις τον κύκλο και η στιγμή που η γραμμή του τέλους αγγίζει την αρχή. Ανάμεσα τους εικόνες που έχουν μπει στη σειρά, οι οποίες γίνονται αναμνήσεις με την πάροδο του χρόνου. Κι ποιος σου εξασφαλίζει πως δεν μπορεί ένας κύκλος να μπει μέσα στον άλλο ή να μπλεχτεί με κάποιον άλλον? Κανείς.... Κι αυτό είναι που σε μπερδεύει...<br />
Μα ας τα πάρουμε απ'την αρχή ξεκινώντας με την πρώτη εκδοχή. Ένας κύκλος μέσα στον άλλον. Πρέπει να διακρίνεις ποιος είναι ο "μεγάλος" και ποιος ο "μικρός", ποιες οι αναμνήσεις είναι πιο πολλές? Ο "μικρός" είναι μια παρένθεση που πρέπει να κλείσει πριν τελειώσει ο "μεγάλος". Βιάσου... Δεν αξίζει... εκτός κι αν πιστεύεις πως τα πράγματα θα αντιστραφούν. Πως ο "μεγάλος" θα γίνει "μικρός"... Μα και πάλι πρέπει να βιαστείς, να προλάβεις για να μην αφήσεις τον κύκλο ημιτελές. Μην πληγώσεις πιο πολύ τους ανθρώπους που ζουν στον κύκλο, ούτως η άλλως θα πονέσουν με την απόφαση σου. Μα θα καταλάβουν, απλώς δωσ΄ τους λίγο χρόνο για να δημιουργήσουν τον κύκλο τους.<br />
Ένας κύκλος μπλεγμένος μέσα στον άλλον. Πολλές φορές λέμε σε κάποιον: "Μα πως άφησες τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ?" κι ο καιρός περνάει κι έρχεται η στιγμή που κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου. Μα ποιος θα σου απαντήσει? Κοιτιέσαι στον καθρέπτη και περιμένεις από το είδωλο σου, να σου δώσει την απάντηση. Περιμένεις χωρίς να πεις μια λέξη, μόνο κοιτάς, αναμένεις. φθείρεσαι. "Δε πάει άλλο!!" λες. "Είναι δική μου απόφαση, δικό μου το μέλλον". Τρέξε, πάλι πρέπει να τρέξεις... Ένας από τους δύο κύκλους πρέπει να κλείσει, να απομακρυνθεί από τον άλλον. Μα ποιος? Πρέπει να αποφασίσεις αν θες να ζήσεις έντονα ή αν θες μια ήρεμη, όπως λένε, ζωή. Το συναίσθημα ή η λογική? Αν διαλέξεις το συναίσθημα στην αρχή θα είναι ωραία μα μετά μπορεί κι όχι. Αν διαλέξεις τη λογική, η αρχή θα είναι δύσκολη αφού θα έχεις αφήσει κάτι δυνατό μα μετά θα ηρεμήσεις, δε θα ξεχάσεις απλώς θα θυμάσαι πιο σπάνια.<br />
Σε όποια εκδοχή κι ανήκεις θα πρέπει να σκεφτείς, να αποφασίσεις, να διαλέξεις, να κλείσεις ένα από τους δύο κύκλους. Κάποιοι θα πονέσουν και ίσως πονέσεις κι εσύ μαζί. Μα ο χρόνος θα είναι εκεί για να σου θυμίζει πως έτσι είναι καλύτερα, πως κάποιοι έρχονται στη ζωή για να γίνουν αναμνήσεις που θα θυμάσαι για πάντα.<br />
<br />Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-79059425735334248512013-01-19T14:59:00.000-08:002013-01-19T15:02:26.338-08:00Η πραγματικότητα του ονείρουΦίλα με, φίλα με κι άλλο, μη μιλάς ότι κι αν πεις είναι λίγο...Άσε με να ζήσω μια στιγμή μαζί σου, άσε με να σε γνωρίσω, άσε με να θυμηθώ το κορμί σου. Θεέ μου πόσο μου έχει λείψει... Να αποπλανώ το μυαλό σου, να παρασύρομαι στη δύνη των ψευδαισθήσεων. Γιατί αυτό δε ήσουν? Μια ψευδαίσθηση... Μα ταυτόχρονα μια πραγματικότητα του ονείρου... Ένα όνειρο, που με κάνει κάθε βράδυ να χαμογελώ, να σε συναντώ στο παγκάκι του έρωτα και σα μικρά παιδιά να περπατάμε στο πάρκο, να τρέχουμε πίσω από τα δέντρα και μας φωνάζουν, μα ποιος δίνει σημασία, ποιος νοιάζεται? Τώρα μόνο εμείς, καθισμένοι σ' αυτό το παγκάκι για ώρες, όσες ώρες διαρκεί κι ο ύπνος.<br />
<div>
Κι ύστερα? Κι ύστερα ξυπνώ, πέφτω απ' τα αστέρια κι αγγίζω τη γη και περπατώ στα σοκάκια, περνώ μέσα στο πλήθος, κι ακούγεται ένας θόρυβος. Όλοι τους μιλάνε μα κανένας δε ακούει. Κι όμως από από κάπου ακούγεται μια μελωδία, είναι τα λόγια σου που μου μιλάνε, και το βλέμμα σου που με προσέχει και μου δείχνει το δρόμο, μα μέχρι να φτάσω θα είναι βράδυ. Μα θα 'ναι βράδυ κι όχι αργά... Θα είναι η πραγματικότητα του ονείρου...</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-7505580382676886392013-01-13T05:35:00.000-08:002013-01-13T05:41:06.792-08:00Η φωτογραφία σου Ήρθες... Μετά από καιρό ήρθες, Κι άρχισες να μου μιλάς, μα δε σ' άκουγα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μετά από καιρό η εικόνα σου έχει πλέον ξεθωριάσει... Κάποτε τα μάτια σου, μου θύμιζαν τον ωκεανό που ήθελα να βυθιστώ και το κορμί σου έμοιαζε με ένα χείμαρρο αισθήσεων. Μα τώρα πια, το μόνο που μπορώ να διακρίνω από αυτή την ξεθωριασμένη και γεμάτο σκόνη εικόνα είναι μια άψυχη φιγούρα που κάποτε μπορεί ήταν ζωγραφισμένη με έντονα χρώματα μα τώρα έχουν μείνει αποχρώσεις του μαύρου. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία...<br />
<div>
Και τώρα ήρθες.. Για να της δώσεις χρώμα, μα όσο κι αν προσπαθείς θα είναι για μένα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που βρήκε τη θέση της στο παρελθόν μου. Ίσως να κατέχει μία ιδιαίτερη θέση. Όχι ίσως, σίγουρα, γι' αυτό και τη θυμάμαι πιο συχνά, πιο έντονα. Μα για αυτό δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες; Για να θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές μας. Έτσι κι εγώ. Θυμάμαι το "Νότο" και βυθίζομαι στον ωκεανό, θυμάμαι το "Θα 'μαι κοντά σου" και ταξιδεύω στο παλιό εμείς, εκεί που ήσουν κοντά μου. Κι μαζί με αυτά θυμάμαι τον πόνο, το κλάμα και επιστρέφω στο τώρα. </div>
<div>
Κι τώρα ήρθες. Μα είσαι πια ένα περαστικός. Ήρθες για λίγο και θα φύγεις. Γιατί είναι καιρός να σταματήσω να ξεφυλλίζω το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και να περνάει η ώρα, η μέρα, ο χρόνος με μένα αδρανή κοιτάζοντας το παρελθόν. Είναι καιρός να δημιουργήσω ένα νέο άλμπουμ και να τραβήξω νέες φωτογραφίες. </div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-32892932531166246052012-11-17T15:11:00.001-08:002012-11-17T15:25:22.622-08:00Σάββατο βράδυ...<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σάββατο βράδυ... Πόσα τραγούδια έχουν γραφεί για ένα σαββατόβραδο ; Κι γιατί όλα να μιλούν για χωρισμό; Γιατί το Σάββατο να πονάς πιο πολύ; Ίσως γιατί υπήρχαν Σάββατα που αγαπούσες πιο πολύ... Σίγουρα υπήρχαν... Πρέπει να τα θυμηθώ! Όμως αυτό που θυμάμαι είναι η προσμονή για μια συνάντηση μας. Τη συνάντηση του Σαββάτου.. Μια προσμονή που την έχω ακόμη... Διαφέρει όμως γιατί αυτή η προσμονή δεν έχει καθορισμένο τέλος. Θα σε ξαναδώ, είμαι σίγουρη πως θα σε ξαναδώ..Έχω τόσες εικόνες με σένα, τόσες εικόνες που επαναλαμβάνονται, τα Σάββατα, στο μυαλό μου για ώρες. Μια συνεχής επανάληψη στιγμών, που δε μπορώ να αποφασίσω αν τις επιδιώκω ή αν συνυπάρχουν μαζί με τις υπόλοιπες και απλώς δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πιθανόν το δεύτερο, θέλω να είναι το δεύτερο. Θέλω να πιστεύω πως οι στιγμές αυτές μαζί σου είναι όπως οι υπόλοιπες και πως πρέπει να υπάρχουν και να ζουν στο βιβλίο της ζωής μου. Αυτό είναι... Απλά πρέπει να μάθω από αυτές, και κάθε φορά που θα εμφανίζονται, είναι για να μου πουν κάτι, που θα με κάνει να προχωρήσω. Θα προχωρήσω, όμως μην αργήσεις να με ψάξεις, μην αργήσεις να με βρεις. Θα προχωρήσω και κάθε Σάββατο ίσως να κάνω στάσεις στην καινούργια ζωή που χάραξα...</span>Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-33579094490514939962012-10-30T14:35:00.000-07:002012-10-30T14:37:46.825-07:00Πάει λίγος καιρός...Έχει περάσει λίγος καιρός, λίγες εβδομάδες που το εμείς έγινε εγώ. Είναι στιγμές που σου φωνάζω έλα και την επόμενη φωνάζω φύγε. Είναι στιγμές που λέω σε νίκησα και την επόμενη μαζεύω τα κομμάτια μου από μια ήττα. Δεν ήξερα ότι το εμείς πονάει.<br />
Είναι βράδυ, πάλι είναι βράδυ κι εσύ καταφέρνεις να ξεγλιστράς από το χτες που σε έχω αφήσει τη μέρα, από το χτες που σε αφήνω κάθε μέρα.. Κι εγώ τρέχω και ξεγλιστρώ μέσα στο πλήθος, μέσα στη βουή του δρόμου. Ύστερα ηρεμώ και περπατώ σε ένα δρόμο ευθύ όπου πρέπει να διαλέξω μπροστά ή πίσω? Κι μένω στάσιμη. Ελευθερία σημαίνει επιλογές και εγώ επιλέγω να πάω μπροστά γιατί πίσω είμαι δεσμευμένη στη θύμηση σου. Πίσω είναι το χτες και δεν έχω επιλογή, τις επιλογές μου για το χτες τις έχω ήδη κάνει. Τώρα μόνο μπροστά.<br />
Κι έτσι βαδίζω από σοκάκι σε σοκάκι αυτού του δρόμου και διαβάζω λέξεις ζωγραφισμένες σε τοίχους: σε θέλω, γύρνα, έλα, φύγε, μείνε, σε μισώ... σκόρπιες λέξεις. Τις βάζω σε σειρά κι φτιάχνω το δρόμο μου. Τώρα πια ξέρω που πηγαίνω. Σ' άφησα στην αρχή αυτής της διαδρομής κι ίσως σε βρω κι στη πορεία. ίσως τρέξεις εσύ να με βρεις να με προ φτάσεις. Μα μέχρι τότε συνεχίζω να βαδίζω...Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7373520232174211257.post-84312566890658979432012-10-16T16:16:00.001-07:002012-10-17T03:52:53.966-07:00Σκόρπιες εικόνες και σκέψεις...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;">Τ</span>ρίτη βράδυ, καθημερινή και δεν είναι όπως η Δευτέρα, δεν είναι όπως όλες οι προηγούμενες. Αυτό το βράδυ είναι διαφορετικό. Αυτό το βράδυ μου λείπεις. Βυθίζομαι σε σκέψεις, σκόρπιες εικόνες που κατακλύζουν το μυαλό. Εικόνες που ανήκουν στο παρελθόν, που πρέπει να ανήκουν στο παρελθόν, είναι εικόνες με σένα. Όμως καταφέρνουν να δραπετεύουν από τις ρωγμές της λογικής με τη βοήθεια της καρδιάς. Γιατί την καρδιά κανείς δε τη φυλακίζει, κανείς δε τη νικά για πάντα. Μπορεί να νικά, μπορεί και να ηττηθεί αλλά θα βρει το δρόμο να σηκωθεί και να προχωρήσει προς όποια κατεύθυνση εκείνη θέλει. Μπροστά ή πίσω. Σήμερα θέλει να πάει πίσω, πίσω σε σένα. Θα την ακολουθήσω. Σήμερα θα σε επισκεφτώ. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στο πρόσωπο σου, εκεί που το χέρια μου κάνουν κύκλους γύρω από το λαιμό σου, εκεί που τα μάτια μου κοιτάζουν τα δικά σου και σου μιλάνε. Παλιά μπορούσες και τ' άκουγες, τώρα δε μπορείς. Τώρα δε προσπαθείς, τώρα μένεις απαθής. Κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω εκεί που τα χείλη μου ακουμπούν τα δικά σου, εκεί που ο αέρας δε χωρά, εκεί που η ανάσα είναι μία, η δικιά μας.<br />
<div>
Ταξιδεύω εκεί για λίγο. Δε μπορώ άλλο, θέλω αλλά δε μπορώ. Δε μ'αφήνεις ή μάλλον εμείς δε το αφήνουμε. Το σταματήσαμε. Οι εικόνες αυτές είναι λίγες και το ταξίδι μικρό. Κι έτσι ξυπνάω. Δε έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να ξυπνήσω και να σε αφήσω εκεί. Ίσως σε επισκεφτώ ξανά. Σίγουρα θα σε επισκεφτώ, να με περιμένεις. Αν μπορείς να με περιμένεις.</div>
<div>
Έτσι ανοίγω τα μάτια. Για να συνεχίσω, να βλέπω το κόσμο, να ακούω τη σιωπή και να έχω εικόνες, που ίσως να είναι διαφορετικές αλλά θα είναι οι εικόνες μου και αυτές θα είναι αληθινές. Κι ίσως μια μέρα σε δω. Εκεί στο πλήθος. Και θα σου φωνάξω, μ'ακούς ; Θα σου φωνάξω και θα μ'ακούσεις. Είμαι σίγουρη πως θα με ακούσεις. </div>
<div>
<br /></div>
</div>
Mariahttp://www.blogger.com/profile/09783366808760159524noreply@blogger.com0