Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια...
Από την αρχή ενός ταξιδιού.. της αρχής μιας καινούργιας διαδρομής όπου χαραγμένος είναι ο δρόμος από τις απάτητες μα γεμάτες με προσμονή επιθυμίες μας για ένα αύριο όπου δε θα είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια του σήμερα.
Ένα σήμερα που με κόπο φτιάξαμε.
Ένα σήμερα που δεν είναι τέλειο.
Μα ξέρεις κάτι; Εμένα μου αρέσει με τις ατέλειες του. Γιατί αυτές τις ατέλειες ερωτεύτηκα και αγάπησα.
Κάθε μέρα και πιο πολύ.
Μένω εδώ για το σήμερα.
Την κάθε στιγμή που αποτελεί κάθε εκατοστό αυτού του δρόμου.
Μα δε σου κρύβω πως, που και που τρομάζω και κουλουριάζω σα φοβισμένο μικρό παιδί.
Εκείνες τις φορές που με αφήνεις μόνη.
"Για λίγο" λες.
Να ξερες πόσο φοβάμαι αυτό το "λίγο" σου μη γίνει το "πολύ" μου.
Κι έτσι κουλουριασμένη κοιτώ απέναντι μου το ρολόι που χωρίς δισταγμό μετράει τα λεπτά και τα μετατρέπει σε ώρες.
Κι έτσι μηχανικά αντιγράφω την κίνηση του και μετράω κι εγώ.
Μα όταν έρχεσαι εκείνο συνεχίζει και εγώ σταματώ. Γιατί για μένα όλα σταματούν όταν σε βλέπω και ο χρόνος αποκτά άλλη σημασία. Εκείνης που καταγράφει κάθε στιγμή και στο συνολό τους περιγράφουν σε σελίδες το βίβλιο των αναμνήσεων μας.
Αυτό είναι το σήμερα μας.
Που όπως προείπα το αγαπώ με τις ατέλειες του.
Μα για να γίνει το αύριο όπως το σήμερα ένα θέλω ως δεδομένο.
Εσένα.
Μείνε και υποσχέσου μου πως θα προσπαθήσουμε για αυτό!
Από την αρχή ενός ταξιδιού.. της αρχής μιας καινούργιας διαδρομής όπου χαραγμένος είναι ο δρόμος από τις απάτητες μα γεμάτες με προσμονή επιθυμίες μας για ένα αύριο όπου δε θα είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια του σήμερα.
Ένα σήμερα που με κόπο φτιάξαμε.
Ένα σήμερα που δεν είναι τέλειο.
Μα ξέρεις κάτι; Εμένα μου αρέσει με τις ατέλειες του. Γιατί αυτές τις ατέλειες ερωτεύτηκα και αγάπησα.
Κάθε μέρα και πιο πολύ.
Μένω εδώ για το σήμερα.
Την κάθε στιγμή που αποτελεί κάθε εκατοστό αυτού του δρόμου.
Μα δε σου κρύβω πως, που και που τρομάζω και κουλουριάζω σα φοβισμένο μικρό παιδί.
Εκείνες τις φορές που με αφήνεις μόνη.
"Για λίγο" λες.
Να ξερες πόσο φοβάμαι αυτό το "λίγο" σου μη γίνει το "πολύ" μου.
Κι έτσι κουλουριασμένη κοιτώ απέναντι μου το ρολόι που χωρίς δισταγμό μετράει τα λεπτά και τα μετατρέπει σε ώρες.
Κι έτσι μηχανικά αντιγράφω την κίνηση του και μετράω κι εγώ.
Μα όταν έρχεσαι εκείνο συνεχίζει και εγώ σταματώ. Γιατί για μένα όλα σταματούν όταν σε βλέπω και ο χρόνος αποκτά άλλη σημασία. Εκείνης που καταγράφει κάθε στιγμή και στο συνολό τους περιγράφουν σε σελίδες το βίβλιο των αναμνήσεων μας.
Αυτό είναι το σήμερα μας.
Που όπως προείπα το αγαπώ με τις ατέλειες του.
Μα για να γίνει το αύριο όπως το σήμερα ένα θέλω ως δεδομένο.
Εσένα.
Μείνε και υποσχέσου μου πως θα προσπαθήσουμε για αυτό!
