Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Οι κύκλοι της ζωής

     Στη ζωή κάνεις κύκλους και κάθε κύκλος έχει δυο μεγάλες στιγμές, η στιγμή που ξεκινάς να γράφεις τον κύκλο και η στιγμή που η γραμμή του τέλους αγγίζει την αρχή. Ανάμεσα τους εικόνες που έχουν μπει στη σειρά, οι οποίες γίνονται αναμνήσεις με την πάροδο του χρόνου. Κι ποιος σου εξασφαλίζει πως δεν μπορεί ένας κύκλος να μπει μέσα στον άλλο ή να μπλεχτεί με κάποιον άλλον? Κανείς.... Κι αυτό είναι που σε μπερδεύει...
     Μα ας τα πάρουμε απ'την αρχή ξεκινώντας με την πρώτη εκδοχή. Ένας κύκλος μέσα στον άλλον. Πρέπει να διακρίνεις ποιος είναι ο "μεγάλος" και ποιος ο "μικρός", ποιες οι αναμνήσεις είναι πιο πολλές? Ο "μικρός" είναι μια παρένθεση που πρέπει να κλείσει πριν τελειώσει ο "μεγάλος". Βιάσου... Δεν αξίζει... εκτός κι αν πιστεύεις πως τα πράγματα θα αντιστραφούν. Πως ο "μεγάλος" θα γίνει "μικρός"... Μα και πάλι πρέπει να βιαστείς, να προλάβεις για να μην αφήσεις τον κύκλο ημιτελές. Μην πληγώσεις πιο πολύ τους ανθρώπους που ζουν στον κύκλο, ούτως η άλλως θα πονέσουν με την απόφαση σου. Μα θα καταλάβουν, απλώς δωσ΄ τους λίγο χρόνο για να δημιουργήσουν τον κύκλο τους.
     Ένας κύκλος μπλεγμένος μέσα στον άλλον. Πολλές φορές λέμε σε κάποιον: "Μα πως άφησες τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ?" κι ο καιρός περνάει κι έρχεται η στιγμή που κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου. Μα ποιος θα σου απαντήσει? Κοιτιέσαι στον καθρέπτη και περιμένεις από το είδωλο σου, να σου δώσει την απάντηση. Περιμένεις χωρίς να πεις μια λέξη, μόνο κοιτάς, αναμένεις. φθείρεσαι. "Δε πάει άλλο!!" λες. "Είναι δική μου απόφαση, δικό μου το μέλλον". Τρέξε, πάλι πρέπει να τρέξεις... Ένας από τους δύο κύκλους πρέπει να κλείσει, να απομακρυνθεί από τον άλλον. Μα ποιος? Πρέπει να αποφασίσεις αν θες να ζήσεις έντονα ή αν θες μια ήρεμη, όπως λένε, ζωή. Το συναίσθημα ή η λογική? Αν διαλέξεις το συναίσθημα στην αρχή θα είναι ωραία μα μετά μπορεί κι όχι. Αν διαλέξεις τη λογική, η αρχή θα είναι δύσκολη αφού θα έχεις αφήσει κάτι δυνατό μα μετά θα ηρεμήσεις, δε θα ξεχάσεις απλώς θα θυμάσαι πιο σπάνια.
    Σε όποια εκδοχή κι ανήκεις θα πρέπει να σκεφτείς, να αποφασίσεις, να διαλέξεις, να κλείσεις ένα από τους δύο κύκλους. Κάποιοι θα πονέσουν και ίσως πονέσεις κι εσύ μαζί. Μα ο χρόνος θα είναι εκεί για να σου θυμίζει πως έτσι είναι καλύτερα, πως κάποιοι έρχονται στη ζωή για να γίνουν αναμνήσεις που θα θυμάσαι για πάντα.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Η πραγματικότητα του ονείρου

Φίλα με, φίλα με κι άλλο, μη μιλάς ότι κι αν πεις είναι λίγο...Άσε με να ζήσω μια στιγμή μαζί σου, άσε με να σε γνωρίσω, άσε με να θυμηθώ το κορμί σου. Θεέ μου πόσο μου έχει λείψει... Να αποπλανώ το μυαλό σου, να παρασύρομαι στη δύνη των ψευδαισθήσεων. Γιατί αυτό δε ήσουν? Μια ψευδαίσθηση... Μα ταυτόχρονα μια πραγματικότητα του ονείρου... Ένα όνειρο, που με κάνει κάθε βράδυ να χαμογελώ, να σε συναντώ στο παγκάκι του έρωτα και σα μικρά παιδιά να περπατάμε στο πάρκο, να τρέχουμε πίσω από τα δέντρα και μας φωνάζουν, μα ποιος δίνει σημασία, ποιος νοιάζεται? Τώρα μόνο εμείς, καθισμένοι σ' αυτό το παγκάκι για ώρες, όσες ώρες διαρκεί κι ο ύπνος.
Κι ύστερα? Κι ύστερα ξυπνώ, πέφτω απ' τα αστέρια κι αγγίζω τη γη και περπατώ στα σοκάκια, περνώ μέσα στο πλήθος, κι ακούγεται ένας θόρυβος. Όλοι τους μιλάνε μα κανένας δε ακούει. Κι όμως από από κάπου ακούγεται μια μελωδία, είναι τα λόγια σου που μου μιλάνε, και το βλέμμα σου που με προσέχει και μου δείχνει το δρόμο, μα μέχρι να φτάσω θα είναι βράδυ. Μα θα 'ναι βράδυ κι όχι αργά... Θα είναι η πραγματικότητα του ονείρου...

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Η φωτογραφία σου

     Ήρθες... Μετά από καιρό ήρθες, Κι άρχισες να μου μιλάς, μα δε σ' άκουγα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μετά από καιρό η εικόνα σου έχει πλέον ξεθωριάσει... Κάποτε τα μάτια σου, μου θύμιζαν τον ωκεανό που ήθελα να βυθιστώ και το κορμί σου έμοιαζε με ένα χείμαρρο αισθήσεων. Μα τώρα πια, το μόνο που μπορώ να διακρίνω από αυτή την ξεθωριασμένη και γεμάτο σκόνη εικόνα είναι μια άψυχη φιγούρα που κάποτε μπορεί ήταν ζωγραφισμένη με έντονα χρώματα μα τώρα έχουν μείνει αποχρώσεις του μαύρου. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία...
     Και τώρα ήρθες.. Για να της δώσεις χρώμα, μα όσο κι αν προσπαθείς θα είναι για μένα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που βρήκε τη θέση της στο παρελθόν μου. Ίσως να κατέχει μία ιδιαίτερη θέση. Όχι ίσως, σίγουρα, γι' αυτό και τη θυμάμαι πιο συχνά, πιο έντονα. Μα για αυτό δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες; Για να θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές μας. Έτσι κι εγώ. Θυμάμαι το "Νότο" και βυθίζομαι στον ωκεανό, θυμάμαι το "Θα 'μαι κοντά σου" και ταξιδεύω στο παλιό εμείς, εκεί που ήσουν κοντά μου. Κι μαζί με αυτά θυμάμαι τον πόνο, το κλάμα και επιστρέφω στο τώρα. 
     Κι τώρα ήρθες. Μα είσαι πια ένα περαστικός. Ήρθες για λίγο και θα φύγεις. Γιατί είναι καιρός να σταματήσω να ξεφυλλίζω το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και να περνάει η ώρα, η μέρα, ο χρόνος με μένα αδρανή κοιτάζοντας το παρελθόν. Είναι καιρός να δημιουργήσω ένα νέο άλμπουμ και να τραβήξω νέες φωτογραφίες.