Τρίτη βράδυ, καθημερινή και δεν είναι όπως η Δευτέρα, δεν είναι όπως όλες οι προηγούμενες. Αυτό το βράδυ είναι διαφορετικό. Αυτό το βράδυ μου λείπεις. Βυθίζομαι σε σκέψεις, σκόρπιες εικόνες που κατακλύζουν το μυαλό. Εικόνες που ανήκουν στο παρελθόν, που πρέπει να ανήκουν στο παρελθόν, είναι εικόνες με σένα. Όμως καταφέρνουν να δραπετεύουν από τις ρωγμές της λογικής με τη βοήθεια της καρδιάς. Γιατί την καρδιά κανείς δε τη φυλακίζει, κανείς δε τη νικά για πάντα. Μπορεί να νικά, μπορεί και να ηττηθεί αλλά θα βρει το δρόμο να σηκωθεί και να προχωρήσει προς όποια κατεύθυνση εκείνη θέλει. Μπροστά ή πίσω. Σήμερα θέλει να πάει πίσω, πίσω σε σένα. Θα την ακολουθήσω. Σήμερα θα σε επισκεφτώ. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στο πρόσωπο σου, εκεί που το χέρια μου κάνουν κύκλους γύρω από το λαιμό σου, εκεί που τα μάτια μου κοιτάζουν τα δικά σου και σου μιλάνε. Παλιά μπορούσες και τ' άκουγες, τώρα δε μπορείς. Τώρα δε προσπαθείς, τώρα μένεις απαθής. Κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω εκεί που τα χείλη μου ακουμπούν τα δικά σου, εκεί που ο αέρας δε χωρά, εκεί που η ανάσα είναι μία, η δικιά μας.
Ταξιδεύω εκεί για λίγο. Δε μπορώ άλλο, θέλω αλλά δε μπορώ. Δε μ'αφήνεις ή μάλλον εμείς δε το αφήνουμε. Το σταματήσαμε. Οι εικόνες αυτές είναι λίγες και το ταξίδι μικρό. Κι έτσι ξυπνάω. Δε έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να ξυπνήσω και να σε αφήσω εκεί. Ίσως σε επισκεφτώ ξανά. Σίγουρα θα σε επισκεφτώ, να με περιμένεις. Αν μπορείς να με περιμένεις.
Έτσι ανοίγω τα μάτια. Για να συνεχίσω, να βλέπω το κόσμο, να ακούω τη σιωπή και να έχω εικόνες, που ίσως να είναι διαφορετικές αλλά θα είναι οι εικόνες μου και αυτές θα είναι αληθινές. Κι ίσως μια μέρα σε δω. Εκεί στο πλήθος. Και θα σου φωνάξω, μ'ακούς ; Θα σου φωνάξω και θα μ'ακούσεις. Είμαι σίγουρη πως θα με ακούσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου